Hayatımıza hiç kimsenin sebepsizce girmediğine inandım hep. Yani benim için öyle oldu diyelim. Bazıları tesadüfen, bazıları kendi isteğimizle, bazıları başkaları sayesinde veya bazıları ortam gereği girmiş olabilir. Her ne sebeple girmiş olurlarsa olsunlar hayatımdan bir an geçmiş veya uzunca bir süre için kalmış olsalar da, kesinlikle beni ben yapan hayatımdaki kişilerdir diye düşünüyorum.
Bugünkü beni, hayatıma dokunanlar sayesinde buldum çünkü.
Sevgiyi, nefreti, acıyı, tatlıyı, hüznü, mutluluğu, mutsuzluğu, utancı, aşkı ve sayısız pek çok duyguyu hayatıma girenler sayesinde tattım.
Bazen çok mutlu oldum, bazen mutsuz. Bazen umut dolu oldum, bazen umutsuz. Çocuk oldum, abla oldum, kardeş oldum, anne oldum, eş oldum, dost oldum, aç oldum, tok oldum. Yeri geldi sırdaş oldum, bazen arkadaş oldum bazen yoldaş oldum.
Kiminiz çok sevdiniz, kiminiz zarar verdiniz. Kiminiz kilometrelerce uzakken sımsıcak yakındınız, kiminiz en yakınımdayken bile uzak. Kiminiz düşündünüz, kiminiz umursamadınız bile. Herkes aslında kendi hayatını yaşıyorken benim hayatıma da bir sürü şey bıraktınız. Bırakılanların bazıları tertemizdi, bazıları lekeli. Beni düşünerek bir şeyler yaptığınız da oldu, asla beni düşünmeden yaptığınız şeyler de. Bazıları beni direkt etkiledi, bazıları dolaylı.
Bencil de oldunuz benci de, bazen yalnız bıraktınız bazen sarıp sarmaladınız, hor gördüğünüz de oldu hoş gördüğünüz de.
İşte bu sebeple hayatıma giren hiç kimsenin sebepsizce orada olduğuna inanmıyorum. Her biri bana bir şey katmak için gelmişti. Hepsi de hoş gelmişlerdi. Bana en çok azap vereninden, beni en çok mutlu edenine kadar hepsine teşekkür ediyorum. Hepinize teşekkürler. Çünkü sizler olmasaydınız ben bugün olduğum kişi olamayabilirdim. Olmanız gerektiği için, olmanız gereken zamanda, farkında ya da farkında olmadan hayatımdaydınız ama iyi ki hayatımdaydınız.
Hayatıma giren, hayatımda olan ve hayatımdan çıkanlar, bana beni verdiğiniz için hepinize teşekkür ediyorum.
